jazz

AMSTELHOEK • Sinds 2007 staat ze in de Top 200 van de Amerikaanse site: All About Jazz bij de
free downloads. Binnen gekomen op plaats 168, staat ze nu (2016) op de 20ste plaats.

Geboren in 1959 in een gezin waar in muziek en vooral jazzmuziek een belangrijke rol speelde, begon ze op zesjarige leeftijd met zang en dans.
Thuis luisterde ze vooral samen met haar vader veel naar jazz.
Ella Fitzgerald, Louis Armstrong, Dizzy Gillespie, Sarah Vaughn, Ben Webster, Miles Davis, Ernestine Anderson, Pearl Bailey en vele andere jazz musici kwamen voorbij.
Na een uitgebreide studie in binnen en buitenland begon ze haar carrière als allround artiest.

Ze werkte korte tijd bij het gerenommeerde dansgezelschap Intro Dans en maakte wat uitstapjes als actrice (zij had o.a. een rol in de TROS T.V. film: 'De Weg Naar Peruwelz' in 1983) voor ze zich definitief specialiseerde als entertainer en jazz zangeres.
Nu werkt ze in veel verschillende bezettingen en is ook regelmatig gastsolist bij combo's
en ook bij grote orkesten.

Ze is met veel plezier een freelance zangeres. Uit het werken met veel verschillende muzikanten put ze veel inspiratie vertelt ze. Muzikanten in haar omgeving roepen: “Colette is geen zangeres, ze is een muzikant”. Dat komt o.a. door de opzwepende interactie met de muzikanten waar ze mee werkt. Zo ontstaan er op het podium hele verhalen.

Ze is een graag geziene gast in het buitenland en heeft gezongen in o.a. België, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Bahrein, Kenia en Rusland.

Heeft o.a. gewerkt met:
Rob Agerbeek, Rob van Kreeveld, Henk Haverhoek, Hans Kwakkernaat, Nick van den Bos, Edwin Corzilius, Dolf Del Prado, Wiro Mahieu, John Engels, Frits Landesbergen, Ferdinand Povel, Gijs Hendriks, Fred Leeflang, Clous van Mechelen, Bob Rigter & Simon Rigter, Saskia Laroo, Harry Verbeke, Cees Slinger, Claudio Roditi, het Orkest van de Nederlandse Koninklijke Luchtmacht en vele anderen.

Prijzen
• 1990 Winner Polaroid Award & Soloist price
• 1992 Winner Breukelen Jazz Award

Discografie
Live CD
• The Kick of the Blues (1994)

Studio CD’s
• Songs for Sale (2003)
• Just Friends Jammin' (2009)

Gast Vocaliste
• Retrospective (1994) (Big Band Nijmegen).
• Summer Sessions 2001 (2001). (musicians: Madeline Bell, Deborah Carter, Edwin Rutten, Joke Bruijs, Bobby Johnson, Jan Verwey, Leonardo Amuedo, Rob van Kreeveld, Edwin Corzilius, Jeroen de Rijk and Frits Landesbergen).
• Harry Verbeke, A Living Legend. (2002)

Compilation CD’s
• Reference Vocal 3. (2010)
• Jazz Unlimited. (2011/2012)
• Movie Classics In Jazz. (2011/2012).
• Female Jazz Standards 3. (2011/2012)
• Female Jazz II. (2011/2012).
• Hits of Antonio Carlos Jobim. (2011/2012).
• Greatest Audiophile voices. (2011/2012).
• George Gershwin in Jazz. (2011/2012).
• Sentimental Jazz. (2011/2012).
• Love, Jazz. (2011/2012).
• Jazz Wedding Album II. (2011/2012).

 
Recensies

“Colette doesn’t like to show off, and doesn’t need to do so either. But she just can’t help sounding like a complete jazz singer. She sings perfectly in tune and uses an impressive range, but still manages to sound warm and relaxed. Her behavior is like Duke Ellington’s singer Ivie Anderson: a glamorous showgirl onstage, dancing and flirting, but very down to earth and ‘one of the boys’ backstage.” (Jeroen de Valk, 2009, NL).

“Ze heeft een stem als een luxueus gestoffeerde bruidssuite. Behaaglijk, weelderig, warm. Voorzien van spannende hoekjes en hoogpolige tapijten in gedempte tinten. Colette Wickenhagen, een van de uitblinkers van Amersfoort Jazz, ontpopte zich als de complete jazzdiva met haar elastisch timbre, schier onbeperkte techniek, speelse improvisaties en opmerkelijke voordracht....... (Jeroen de Valk, 2005, NL).

“It is difficult to start talking about someone on an artistic journey, who, I think, reaches clear perfection. The sound of her voice reminds me of those unforgettable Negro female voices from the foundation of the vocal jazz. I state: Colette is a great one. She deserves to be classified among the select group of Best Jazz Singers in this present time” (Marcelo Tchechenistky, 2005, Brasilia).

“Colette’s performance was the logical conclusion of the festival. She like a hurricane, she warmed the whole audience with her unbelievable temperament. A wonderful and strong choice of songs. She has a lovely repertoire and perfect performance and her band was also wonderful.” (Anatoli Saznef, 2007, Russia).

“Het eerste wat opvalt bij het ter hand nemen van het cd-hoesje is natuurlijk het repertoire. Vijftien overbekende, je zou haast zeggen uitgekauwde classics. En daar zit precies het geheim. Colette behandelt de songs als nieuw ontdekte vondsten. Ze declameert de woorden en zinnen alsof die uit een geliefde gedichtenbundel afkomstig zijn, ze zingt de melodie alsof die spontaan bij haar opkomt, perfect passend over het ritme en de dictie van de tekst. Het is - hoe tegenstrijdig het ook mag ogen - die haast onbevangen benadering die herinneringen aan de traditie oproept. Herinneringen aan Sarah Vaughn nu en dan, aan Ella Fitzgerald.
Vluchtig, niet overheersend, maar de verwantschap is er onmiskenbaar. Het komt niet over als een poging tot imitatie of een te nadrukkelijke beïnvloeding, maar veel meer als steeds weer de oprechte eerste beleving van een nieuw lied, dat inhoudelijke betekenis
heeft. Vergeet het uitgekauwde, vergeet het overbekende; dat is wat Colette deed en dat is wat haar hetzelfde startpunt bood als haar illustere voorgangers. Dat is de verwantschap die we horen: authenticiteit….” (Jan Rensen, 2003, NL).

“Eén vraag bleef, gisteravond in het Parool Theater. Waarom is de naam Colette Wickenhagen geen gemeengoed bij het Nederlandse publiek? Wat een stem.
''De Nederlandse Cleo Laine,'' doopte een bezoekster haar. Misschien dat de toegeslagen verkoudheid, die haar stem een beetje heser maakte dan normaal, daar mede debet aan was.
Maar het is zeker een eretitel die haar toekwam.…” (Corrie Verkerk, 2003, NL)


“Colette Wickenhagen kan door haar eerdere optredens in Noordwijk wel beschouwd worden als de publiekslieveling van Sunday Afternoon Jazz.
Door haar spontane, muzikale podiumpersoonlijkheid wordt elk stuk dat deze bekende jazzvocaliste zingt tot een nieuwe belevenis. Met haar doorleefde stemgeluid combineert Colette hartverwarmend spelplezier met feilloze trefzekerheid in haar improvisaties. Zij heeft daarbij een bijzondere chemie met het Bob Rigter Kwartet omdat deze combinatie niet werkt met arrangementen, maar op de bühne steeds weer het nieuwe avontuur met haar aangaat.” (2009, Bob Rigter, NL)

“There was one, who almost 'stole the Show': Colette, who was asked spontaneously to sing along. Who with 'smokey blues' in her voice and a light Dutch accent in her English, became the surprise of the evening. Together with the brilliant Ingolf Burkhard, 1st trumpet player of the NDR Big Band and Joja Wendt, there suddenly sprang into existence a formidable Trio on the stage, which carried you away on their improvisations.” (Heiko Habbe, 2003, Germany).

“…. Blues zangeres Colette Wickenhagen fungeerde als de echte smaakmaker deze avond. De zangeres, klein van gestalte, had een dijk van een stem die werkelijk niemand onberoerd liet…. Gelukkig werd het best tot het laatst bewaard. Zonder het orkest te kort te doen, stal zangeres Colette Wickenhagen de show. Met nummers als I was born in love with you en Route 66 veroverde zij direct de harten van alle aanwezigen…” (TUBANTIA, 2001, Karel Masselink, NL)

“….. De met enorme uitstraling en zangtalent begiftigde Colette Wickenhagen hield met haar improvisaties de herinnering aan Betty Carter levend, zonder daarbij haar eigen identiteit als zangeres prijs te geven. En dat niet alleen: Wickenhagen is gewoon een heel aardig mens, dus zonder sterallures, die weet waarvoor het publiek komt, en hen dat dan ook in ruime mate geeft. Haar beluisterende krijgt menigeen in het publiek het idee dat haar songs persoonlijk worden opgedragen….” (De Walvis, 1999, Maarssen NL)

“….. Toch geeft ze tijdens een optreden veel meer dan enkel een professioneel uitgekiende act; ze geeft zichzelf. Die enorme fysieke uitdrukkingskracht, de bereidheid zich helemaal in een nummer te storten, de kunst om een volle zaal op sleeptouw te nemen, dat zit nu eenmaal in haar. Van haar kruin tot aan het topje van haar teen ís ze muziek…..” (1994, Jan Rensen, NL)....."